اشعار

ای که رخت از خدا کرده حکایت گری            هست برازنده ات رهـبری و سروری

چـهـرۀ مـاهِ تـو را مـاه بُـود مـشـتـری            من نزدم هـیچ وقـت غـیر درِ تو دری

جـلـوه گهِ ساحتِ حضرت پیـغـمـبری

سیـدنـا الـدخـیـل، یا حـسن العـسکـری

نــور دل فــاطــمــه آیــنــۀ بــوتــراب            پیش تو زانو زند صبح و غروب آفتاب

بر دل بی تاب ما بیـشتـر از این بـتاب            هر چه که دادم سلام از تو گرفتم جواب

بر همه دلها مقـیم از همه عـالـم سری

سیـدنـا الـدخـیـل، یا حـسن العـسکـری

وسعـتِ بی انتهـا رحمت جـاری شدی            بر دلِ پـائـیزیان پـیـک بـهـاری شدی

سـوژۀ نـابِ لـبِ ذاکـر و قـاری شـدی            مثل عـمـویت حسن نا مـگـذاری شدی

تــو حــسـنِ دومِ فــاطـمــۀ اطــهــری

سیـدنـا الـدخـیـل، یا حـسن العـسکـری

زنـده و جـاویــد شـد تـا ابـد آثــار تـو            کـرده به دلـهـا اثـر نـرمـیِ گـفـتـار تو

مهدیِ صاحب زمان دلبـر و دلدار تو            تا به ابد کعبه سوخت در تبِ دیدار تو

سعی و صفا مروه ای کعبه منا مشعری

سیـدنـا الـدخـیـل، یا حـسن العـسکـری

هم حرمت دلرباست هم حرمت با صفاست            یک حرمِ ساده نیست جلوه گر کبریاست

مـعـتـقـدم تا ابـد قـبـلـۀ دل سـامـراست            زائر تو در حـرم زائر عرش خداست

تـو پـسـر فـاطـمـه تـو پـسـر حـیـدری

سیـدنـا الـدخـیـل، یا حـسن العـسکـری

هم دل هفت آسمان هست زمین گیرِ تو            هم هـمـۀ کـائـنـات در یَـدِ تـسخـیـر تو

قـلب تـمـام وجـود بسته به زنجـیـر تو            گردشِ چرخ و فلک هست به تأثیر تو

فاطمه کوثـر، شما؛ آیه ای از کـوثـری

سیـدنـا الـدخـیـل، یا حـسن العـسکـری

در همۀ آسـمان تو قـمرت مهدی است            تاج سرِ عالمی تاج سرت مهدی است

باعث فخرت شده که ثمرت مهدی است            تو پدرت هادی و تو پسرت مهدی است

پس تویی با این حساب قطب هدایتگری

سیـدنـا الـدخـیـل، یا حـسن العـسکـری

آل عـلی بـوده اید بانیِ شـور و شعـور            از بـرکـات شما نـور کـند کـسب نور

نذر شما « أِن یکاد » چشم بدان از تو دور            نـوکـریِ درگهت بـاعثِ حـسِّ غـرور

ماهِ نکـو منظـری مثل عـلی محـشری

سیـدنـا الـدخـیـل، یا حـسن العـسکـری

ای شرفـت فـوق ثـنـا گـسـتری            داد خـدایت به جـهـان بـرتـری

شمس و قمر دور رخت مشتری            کرده ز خلق دو جهـان دلـبری

خـاک کـف پـات سر سـروری

سیّـد نـا یـا حـسـن الـعـسـکـری

قـدر، بود رشـته ای از موی تو            بــدر بُــوَد آیــتـی از روی تــو

خُـلـق عـظـیـم نبـوی خـوی تو            مـهـدی مـوعــود ثـنـاگـوی تـو

مهـر تو بر چرخ کند محـوری

سیّـد نـا یـا حـسـن الـعـسـکـری

نـخـل وجـودت ثـمـر فـاطــمـه            بـحـر عـنـایـت گـهـر فـاطــمـه

شـمـس ولایـت قــمـر فـاطـمـه            صد چو مسیح ای پـسر فاطمه

از تو گـرفـتـه دم جان پروری

سیّـد نـا یـا حـسـن الـعـسـکـری

یــازدهـــم آیـــنــۀ ســـرمـــدی            نام، حسن خود بری از هر بدی

پـیـر خرد درس تو را مبـتـدی            نطق تو را موعظه ای احمدی

تـیـغ تـو را مـعـجـزۀ حـیـدری

سیّـد نـا یـا حـسـن الـعـسـکـری

بر سه محـمّـد ثـمـری یا حـسن            چـار عـلی را پـسری یا حـسن

مـصلـح کلّ را پـدری یا حسن            فـوق ثـنـای بـشـری یـا حـسـن

کرده خـدا بر تـو ثـنـا گـسـتری

سیّـد نـا یـا حـسـن الـعـسـکـری

جود زتو لطف و عنایت ز توست            حکمت و توحید و ولایت زتوست

آنچـه شنـیـدیم روایت ز توست            رهبری و علم و هدایت زتوست

بر تـو بـرازنـده بـود رهـبـری

سیّـد نـا یـا حـسـن الـعـسـکـری

نـور هُـدی یـا حـسـن بـن عـلی            بـحـر عـطـا یا حـسن بن عـلـی

روی خـدا یـا حـسـن بـن عـلـی            هـست روا یا حـسـن بن عـلـی

سـیـدی و وجـه خـدا مـنـظـری

سیّـد نـا یـا حـسـن الـعـسـکـری

ای همه جا وصف تو نُقل دهن             مهر تو خوشتر بود از جان به تن

وای به من مـدح تو و طبع من            کــار نـیـایـد ز بـیـان و سـخـن

گر چه کـند لعـل لبـم گـوهـری

سیّـد نـا یـا حـسـن الـعـسـکـری

راه خـدا، راه نـبـی، راه توست            ســرّ ازل در دل آگـاه تـوسـت

عرش برین پایه ای از جام توست            بـنـدۀ شـرمـنـدۀ درگـاه تـوست

حور بود، یا که ملک، یا پری

سیّـد نـا یـا حـسـن الـعـسـکـری

محنت دوران به تو همراه بود            هـر نـفـسـت یک شـرر آه بـود

هـمـدم تـنـهـای شبـت مـاه بـود            عـمر تو هر چند که کـوتاه بود

تـا ابـد الـدّهــر کـنـی سـروری

سیّـد نـا یـا حـسـن الـعـسـکـری

حیف که قـدر تو فرامـوش شد            نیـش بـلا بر جگـرت نوش شد

نغـمـۀ توحـیـدِ تو خـامـوش شد            مهـدی موعـود، سیه پـوش شد

کـــرد نــفــس در دل او آذری

سیّـد نـا یـا حـسـن الـعـسـکـری

ای جگر غم زغمت چاک چاک            ای بـدنت پاک تر از جان پاک

وای مـن از ایـن الـم درد نـاک            با چه گنه شد حرمت تَلِّ خاک

ای حــرمـت بــار گــه داوری

سیّـد نـا یـا حـسـن الـعـسـکـری

تو گُـلـی و من همه خـار تـوأم            در وطـــنــم دُور دیــار تـــوأم

اشـگ فـشـان گِـرد مـزار تـوأم            "مــیـثـم" دلـخـسـتـۀ دار تــوأم

بر تو کـنم بر تـو ستـایـشگـری

سیّـد نـا یـا حـسـن الـعـسـکـری

این شهر سامره است و یا عرش کبریاست           یـا کـعــبـۀ مـقــدّس دل هـای انــبـیـاسـت

شهری که مطلع دو مه است و دو آفتاب           کز نورشان به چشم دل اهل دل ضیاست

اینجا مزار حضرت هادیّ و عسگری است           اینجا حریم پاک دو محـبـوب کبـریاست

اینجاست قـبـر حضرت هـادی ولیّ حق           ابن الرّضا؛ علی؛ خلف پاک مرتضاست

حاجت از او بخواه که باب الحوائج است           درمان از او بگیر که خاک درش شفاست

قبر امام عسکـری از جان و دل ببـوس           زیـرا که قـبـله گـاه دل و کعـبـۀ ولاست

مــولای خـلـق والــد مـهــدیّ مـنـتــظـر           شمس الـولا، امـام اُمـم، حجّـت خـداست

ایـنجـا مـزار عـمّـۀ صـاحـب زمـان بود           آن اختری که دختر والشّمسُ و الضّحاست

آن بانـویـی که مـحـرم سـرّ ولایت است           نامش حکیمه فخر زنان شمسۀ حـیاست

اینجا مـزار نرجـس پـاکـیـزه دامن است           آن بانویی که مادر مولای عصر ماست

از مـا ســلام بـاد به مـهـدیّ و مــادرش           تا اهل بیت را شرف و عـزّت و بـقاست

اینـجـا امـام عـصر بـه عـالـم قـدم نـهـاد           مانند مرتضی که بر او کعـبه زادگاست

اینجا مکان غیبت آن نجـل فـاطمه است           اینجا محـلّ زمـزمـه و گـریه و دعـاست

میثم بخوان دعای فـرج را در این حرم           حاجات خود بخواه که از لطف حق رواست

روزگار تو بغیر از درد غربت نیست که           روزگار من بغیر از آه حسرت نیست که

از تو گفتن کار اشک چشم باشد بهتر است           گریه وقتی هست دیگرجای صحبت نیست که

راه را بـستـند دیگر زائرت کـمتر شده           شأن تو آقای من این صحن خلوت نیست که

کاش اسمم بود جـزو کارگـرهای حـرم           کاش می مُردم برای تو لیاقت نیست که

دیر هم اینجـا بیایـم زود راهـم مـیـدهی           برسر خوان کریمان حرف نوبت نیست که

هم نجف هم کاظمین و کربلا رفتم ولی           تا نرفـتم سامرا کامل زیـارت نیست که

سامرا حتی اگر ویرانه باشد جنت است           زرق و برق ظاهری معیار جنّت نیست که

گنبد و گلدسته هایت کو؟به حالم رحم کن           آه در قلب شکسته صبر و طاقت نیست که

با دلم هرجای صحن تو بخواهم میروم           در مسیر عاشقی بُعـد مسافت نیست که

پیوسته خـیزد ازنفـسم؛ روح پـروری            ریزد هماره از دهنم؛ فیـض کـوثــری

در کـام من زبان حـرکت می کند ولی               دیگر کـسم کند به درون مدح گـستری

گـویی مـسیـح در نـفـسم روح می دمد               یـا با امـیـن وحـی شـدم گـرم شـاعـری

ریزد هـمـاره از دهـنـم گـوهـرِ سخـن               چون رحمت بهار در اوصاف عسکری

ابن الرّضا امیـر قـضـا نجـل مرتضی               آئـیـنـه ی جــمــال خــداونــد اکــبــری

خورشید آسمان امامت که مهـر و ماه            گـردند دور سـامـره اش همچو مشتری

نـور دو چشم چار عـلی نجل ده امـام               فـرزنـد سه محـمّــد و مـرآت جعـفـری

نامش حسن وجود حسن خُلق و خُو حسن            سـر تـا بـه پـاش آیـنــۀ حُــسـن داوری

پــرسنــد اگـر بهــای ولای ورا بـگـو               دارد به کـلّ طـاعـت کـونـیـن بـرتـری

با طاعت مـلائکه و جنّ و انس نیست               غیر از جحـیـم خـصم ورا راه دیگری

شیطان که جنّ وانس براو لعن میکنند                در عـرصۀ جـزا بود از خـصم او بری

آن دلبری که نوکری ات را روا نوشت           ما را غـلام حلقه به گوش شما نـوشت

روز ازل مــربــی اشــراق عــاشــقـی              نام تو را به صفحـۀ دل های ما نـوشت

آن خالقی که مهر تورا مُهر سینه ساخت              با لـوح دل حـدیث تـو را آشـنـا نوشت

با جـوهــر طـلا به شـبـسـتـان آسـمـان              وصف تو را به خط جلی کبریا نوشت

با جان و دل ولایت تو خو گرفته است           خلّاق عـشق بندگی ات را سـزا نوشت

صدها طواف، بی تو نیرزد به ارزنی           چون کعبه را به کوی شما مبتلا نوشت

بعـد از خــدا کـریـم تـریــنـی امـام مـن              از بس خدا به دست کریمت ثنا نوشت

آن خالـقی که عـادت احـسان دهـد تـرا              دل را گـدای سـامـرۀ هـل اتـی نوشت

ما را غــلام هـمّــت تــو آفــریــده انــد

ریــزه خــوران دولت تــو آفــریـده اند

ای از کرشمه های تو روی بهـار سبز              وز غمزه ی نگاه تو لیل و نهـار سبـز

تا زیـر سـایـۀ تـو کـنـد عـشـق زنـدگی              باشد برای شـیـعـه همه روزگـار سبـز

بی حُسن تو بهشت صفایی نمی گـرفت              جنات تجری است به آن نو بهـار سبز

ای پرچمت به بام نظام جهان سه رنگ            لعل تو سرخ و چهره سپید، اقتدار سبز

این دل ز شرب آب ولای تو زنده است           باشد همیشه دور و بر چشمه سار سبز

از رعد و برق غـمـزۀ مژگان عاشقت           ابـر بـهـار و عــاطـفـۀ بی قـرار سـبـز

گـل می دمد ز مــقــدم خـورشیدی شـما              پشت لب فلک ز تو ای گـل عذار سبز

بـازار سـرد منتـظـران از تو گـرم شد              دارد هــلال شیعـه عجب انتظـار سبز

شیعـه دگـر بهـانـه بـه دشمـن نـمی دهد

با دیــدن بـقــیــع دگــر تــن نـمـی دهــد

تو مـحـور حـدیث شــریف زعــامـتـی              چـشم و چـراغ دین و اسـاس امـامـتـی

احکـام اهل بیت به تو می شـود درست              در خــانــدان وحـی چــه والا اقـامـتی

روشنترین چراغ هدایت به دست تست              تـو قـلـۀ امــامت و دیـن را عــلامـتـی

ای زادۀ خــلـیـل خـلـیــلان بـت شـکـن              در آتش فــراق چه بــرد و ســلامـتـی

هر چند در حصار و بعـید جای توست              تـو مـظـهـر مــقـاومـت و اسـتـقـامـتـی

ای در بــرابــر هـمـۀ کـفــر یـک تـنـه              الحـق که مثل فــاطـمـه کـوه شهـامتـی

مـحــراب از نـمــاز تو بــالا بلـنـد شـد              ای مقتدای سرو چه خوش قد و قامتی

شد خـوشـۀ طـلایی گـنـدم ز گـونـه ات           ای سفـره دار عـشق عجـب با کرامتـی

ای نـور تو هـمـاره نگهــدار شیـعـیـان

دلـسـوزی ات امـان من الـنـار شیعـیـان

دست قــلــم به پــای ثـنـایت نـمی رسـد              مهـر فــلک به گـرد عـبایت نـمی رسد

مهر  ومه از افـاضۀ ذرات نـور تست              دست سـتـاره بر کـف پـایت نـمی رسد

باید سپـرد دست عنـان را به دست تـو              بی تو کـسی به مـرز هـدایت نمی رسد

آن مــدعی که از تو اطاعت نـمی کـنـد              دستش تهی است چون به عطایت نمی رسد

حـتی اگر امارت عــالــم شـود نـصیب              بی حکـم تو کسی به کـفـایت نمی رسد

آب حـیـاتِ چـشمـۀ مـهــر و مـحـبـتت               بـر تـشـنگـان بـدون عـنـایت نـمی رسد

تـردیـد در امـامـت تو هـر کـسی کـنـد              دسـتـش به ریـسـمـان ولایت نـمی رسد

هر کس که بر ولی شـما اعـتـنا نکـرد              عهدش به روز عهد و وفایت نمی رسد

مـهـدی اگـر دعــا نـکـنـد وای بـر دلـم

دل را اگـر صــدا نـکـنـد وای بـر دلـم

ای خوش آن بنده که در آخرت و دنیایش           نیست غیراز تو و اجداد تو کس مولایش

تو همان آیت حُـسنی که ز رخـسارۀ تو         یـاد آرم ز رســول و ز رخ زیــبــایـش

در دلم آرزوی سامره باشد شب و روز           تا مگر درک کنم آن شب روح افزایش

هر که امروزبه دل بذر ولای تو نکِشت         غـم بی حـاصلی خـویش کُـشد فـردایش

هرکه پابند تو شد از سر وسامان بگذشت        هر که در عشق تو گم گشت نشد پیدایش

ما بر آنیم که جـز راه تو راهـی نـرویم         بنـده بـایـد که کـند پـیـروی از مولایش

نیست غیر از عـلی و آل عـلی رهبر ما         راه این است خـوشا رهبر و ره پیماش

حجّـت یـازدهــم، سبط نـبی، پـور عـلی         آن که تابـنده بود نور حق از سیـمـایش

هـر که از دامن او دست کِـشد در دنـیـا         در صف حشر هر آئـینه بـلـغـزد پایش

اصل در اصل بود طیّب و طاهر از مام         نـسـل در نـسـل بود پـاک هـمه آبـایـش

عسکرش فوج ملک باشد و باشند مـدام         شرق تا غـرب جهـان منتـظر ایـمـایش

کـمـتر از نـاقــۀ صالـح نبـود نـاخـن او         خصم را گو که نکــوشد ز پی ایـذایش

شیر،آهوی حرم، دربَر اوگشت، چو داد         خـصم در برکۀ شـیران درنـده، جـایش

تا به کی در دل «خسرو» بود این عقده؟ که هست         نــوکــر و دور بــود از حــرم آقــایـش

دوباره عشق سمت آسمان انداخت راهم را           نگـاهـی باز می گـیرد سر راه نگاهم را

کدام آغوش بین خویش جا داده است ماهم را           که برگردانده امشب سوی دیگر قبله گاهم را

من امشب حاجی این قبله این قبله نما هستم

من امشب بندۀ مولای سُرّ مَنْ رَءَا هستم

درون سینه ام انگـار شـور دیگری دارم           به لطف ساقی امشب درسبویم کوثری دارم

به دستی زلف یار ودست دیگر ساغری دارم           شرابی ناب از انگورهای عسگری دارم

من امشب عشق را تکرار در تکرار میخوانم

حسن جانم حسن جانم حسن جانم حسن جانم

وزیده از پگاه شهر پیغـمـبر نسیمی که...           رسیده سالهایی قبل هـمراه شمـیمی که...

تمام شهررا پُرکرد آن فیض عظیمی که...           خبرداده است باز ازجلوه دست کریمی که

همان خلق وهمان خو درجمالش منجلی باشد

و مثل آن حسن آرام جان یک علی باشد

نگاهت چون مسیحاییست که برمرده ها جان است           که گاهی لرزه بر اندام مأموران زندان است

و یا ابریست که درآسمان هم حکم باران است           بگواین چشم انسان است یا ازآن یزدان است

توهم جسمی وهم جانی، توهم ابری وبارانی

صفاتت گفت یزدانی، خدایی یا که انسانی؟

رکاب سامرا را گـنـبد زرد تو مروارید           حریمت کـعـبـه آمال، قـبرت قـبـلـه امید

گدایان! هرکجا هستید، امشب هرچه میخواهید           دخیل عشق بندید ازهمان جا بر درخورشید

اگر که سـائــل شهر مـدیـنـه مجـتـبــی دارد

کسی چون عسگری را هم گدای سامرا دارد

می آیی و برای مهدی ات دلداده می سازی           هزاران عاشق در دام عشق افتاده می سازی

ز اشک دیده چشم انتظاران جاده می سازی           برای امر غیـبت شیعه را آماده می سازی

میان پرده اسرار خـدا را بی صدا گفتی

برای شیعیانت "افضل الاعمال" را گـفـتی

توآن معنای پروازی که بی تو هیچ بالی نیست           زلال جاری باران لطفت را زوالی نیست

به جز درد فراق مهدی ات آقا ملالی نیست           یقینا درکنار ماست امشب جاش خالی نیست

دعا کن تا که من هم جمکرانی باشم آقا جان

دعا کن تا ابد صاحب زمانی باشم آقا جان

اجازه میدهی امشب تو را ابن الرضا گویم           صفای مرقد شش گوشه ات را کربلا گویم

غریب سامرا از غـربت یک آشنا گویم           برایت قصۀ یک مادر و یک کوچه را گویم

از آن ابری زیر ظلمتش پوشاند ماهش را

ازآن مادر که در آن کوچه ها گم کرد راهش را

از ازل آب و گلم گفت: که من کوثری ام            فاطمی دین و حسینی، حسنی، حیدری ام

همۀ دلخوشی ام ای گل زهـرا این است            که خوش اقبال از این مرحمت داوری ام

سـر در قصـر بـهـشـتـی دلـم بنـوشـتـنـد             که مـسـلمـان مـرام حسـن عـسـگـری ام

چه کسی مثـل من دل شده دلـبـر دارد؟             چه کسی مثل تو ای دوست کند دلبری ام؟

من که مجنونم و آشفته؛ تو را می خوانم             سربازار غمت؛ یـوسف من؛ مشتری ام

به همه نسل بـنی فـاطمه سوگـند که من             تا صف حشـر بگویم که علی اکبـری ام

ای ز حُـسنت عـیان جـلـوۀ داوری           طلـعـتـت احمدی صولتت حیــدری

بر تـنـت نـارسـا خـلـعـت سـروری           دیو حور و ملك جن و انس و پری

جمله در محضرت گرم فرمان بری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

ای ز رخ داده نـور بر مـه و آفتاب           نـجـل خــتــم رسـل زادۀ بـوتــراب

پیـشـتر از سـؤال داده ما را جواب           دُرّ ده بـحـری و بـحـر یك دُرّ نـاب

كه بر آن ده كـنـد درّ تـو گـوهـری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

سـیـنـه ات مـخـزن سرّ سـرو عـلـن           والـد حـضـرت حـجـة ابن الحـسـن

من كجا مـدح تو؛ تو كجـا مـدح من           مـهـر هر آسـمـان مـاه هر انـجـمن

در تـمـام وجـود كرده روشنـگـری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

خال و خطت حسن خلق وخویت حسن           خلق و خویت حسن ماه رویت حسن

ماه رویت حسن عطرو بویت حسن           عطرو بویت حسن گفتگویت حسن

داده از هر حـسن خـالـقت برتـری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

چـــارده آیـــنـه روی زیـــبــای تو           عـطـر مـهـدی دمد از نفـس های تو

در دل مـا بود چـون خـدا جـای تو           سورۀ قـدر و نـور نقـش سیمای تو

نـور حسن تو را مشـتـری مشتری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

فیضت از سامره شـامل عالم است           گـفـته هـایت مـدام آیت محـكـم است

سـایـه ات بر سـر عـالـم و آدم است           گوهر مدح خلق در ثنایت كم است

وصـف تو بـایـد از مـنطـق داوری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

قـــدسآیـــان خــادم آسـتــان تــوأنـد           عـرشـیـان طـایـر بــوسـتـان تـوأنـد

عـــارفـــان بـنـده دوسـتـان تــوأنـد           زاهــدان لالــۀ گــلــسـتــان تــوأنــد

مهرو مه را بود بر درت اخــتری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

مـاه رویـت بـرد جـلـوه از ده امـام           بر تو و مـادر و جـد و بـابت سلام

بی تو طاعت هدر بی تو جنت حرام           با تو قرآن درست بی تو دین ناتمام

مكـتـبت مـكـتب مـعـرفـت پـروری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

مـهـدی فـاطـمـه از تو یك یـاسـمـن           هـادی اهـل بیت بر لـبت بـوسـه زن

نورت از سامـره هادی مرد و زن           در جهان و جنان در زمین و زمن

كـثـرت خـیــر تـو می كند كـوثـری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

گرچه عمرت همه حبس و تبعید بود           كـار تو دم به دم نـشـر تـوحـیـد بود

نـور عـلـمـت مـدام با اسـاتـیـد بـود           منطـقـت عـلـم را مـهـر تـائـیـد بود

لـشكـر دانـشت در جهـان گـسـتری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

ای تـــولای تـو دیـن و آئــیــن مـن           مهر تو خوشتر از جان شیرین من

روح پــاك دعــا ذكــر آمـیــن مـن           كــل ایــمــان مـن؛ هـمــۀ دیـن مـن

میثم از وصـف تو می كـنـد دلبـری

سیـدی یا حـسـن؛ ایـهـا الـعــسـكری

ز خاک پای تو اول سرشت قـلبـم را            سپـس غبـار حـریمت نوشت قلبـم را

ز نور معـرفت و رحمت و ولایت تو            بنا نهـاد چـنین خـشت خـشت قلبـم را

مـیـان مــزرعـۀ سبـز اسـتجـابـت تو            کنـار چـشمۀ خـورشید کـشت قـلبم را

مـرا اسیـر تمـاشـای چـشم هایت کرد             سـپـس نهـاد مـیـان بهـشـت قــلبـم را

دخـیـل پنجـره های حـرم شدم تا حـق            رهـا نـمود ز کعـبـه، کـنشت، قلبم را

خدا گواست که من از ازل گدای توأم

اسیـر رحمت و فضل تو، مبتلای توأم

ز بسکه آهوی چشم تو دلبـری کرده            دل رمــیـدۀ مـا را کــبـوتـری کــرده

من چو ذره کجا و زیـارت خـورشید            نـگـاه روشـن تـو ذره پـروری کـرده

بهشت چشم رئوفت چه رونـقی دارد            کـه با بهشت خـدا هم بـرابـری کرده

فـدای عـاطـفه های نـگـاه پُـر مـهرت            مـرام قـلب مـرا عـشق بـاوری کرده

چقدر تازه مسلمان کـنار خـود داری            مـسیـح چـشم تو کـار پـیـمبـری کرده

شکـوه ناب ولایت تویی که دل ها را            تـجـلــیـات نـگـاه تـو حــیـدری کـرده

همیـشه معجـزه های تو منجـلی بـوده

همیشه ذکر کـثـیرت عـلی علی بوده

اى آفـتـاب مـهـر تـو روشنـگـر وجـود           در پـیشگـاه حكـم تو ذرّات، در سجـود

اى میر عسكرى لقب اى فـاطمى نسب           آن را كه نیست مهر تو از زندگى چه سود؟

عـلمت محـیط، بر همه ذرات كـائـنـات           فیضت نصیب، برهمه درغیب و در شهود

تاریخ تـابنـاك حـیـاتت، گـر اندك است           بـر دفــتـر مــفــاخـر اسـلامـیـان فـزود

عـیـسى دمـى و پـرتـو رأى مـنـیـر تـو           زنـگـار كـفـر از دل نصـرانـیـان زدود

این افتخـار گشته نصیبت كه از شرف           در خـانه تو مـصلـح كـل دیده برگـشود

اى قـبـلـه مـراد كه در بـركـة الـسّـبـاع           شیـران به پیش پـاى تـو آرند سر فرود

قـربـان دیـده اى كه به بزم تو فـاش دید           جاى قدوم عیسى و موسى و شیث و هود

قـرآن نــاطــقـى تـو و قـــرآن پــاك را           الحـق مـفسـّرى، ز تو شایـسـته تـر نبود

دشمن بدین كـلام ستاید تو را كه نیست           در روزگار،چون تو به فضل وكمال وجود

شـادى به نزد مردم غـمدیده نـارواست           جان ها فداى لعل لبت كاین سخن سرود

مـدح شمـا، ز عـهـدۀ مـردم برون بـود           اى خـانـدان پـاك، كه یـزدانـتـان سـتـود

از نـعـمـت ولاى شـمـا خـانـدان وحـى            مـنّت نـهـاد بر هــمـگـان، خـالـق ودود

اى پورهادى،اى حسن العسكرى ز لطف           بپذیـر، از «مؤیـد» دلخـسـته این سرود

کـیستم من؟ گوهر ده بحر نور کـبریایم            آفتـاب سـامره، روشنـگـر ملک خـدایم

آسمان معرفت را در زمین شمس‌الضحایم            کعبه‌ام، رکنم، مقامم، مروه‌ام، سعیم، صفایم

منـظر حُـسن خدا مصباح انوار الهـدایم

من ابا المهدی امام عسکری ابن‌الرضایم

من همان دریای نور استم که نور از آن دمیده            دین و دانش را خدا در موج موجم پروریده

در درونم گـوهر نابی چو مهدی آفریده            انتهایم را به جز چشم خدا چشمی ندیده

بشـنوید ای آسمانی‌هـا زمیـنی‌ها صدایم

من ابا المهدی امام عسکری ابن‌الرضایم

چارده معصوم گل پیداست از باغ جمالم            نیست آگه از جلالم، غیر ذات ذوالجلالم

تـشنـگان چـشـمۀ تـوحیـد را آب زلالـم             بـنـده‌ام اما چو حـی بی‌مـثالم، بی‌مثـالم

فیض ‌بخش عالمی از شهر « سُرّ من رآ»یم

من ابا المهدی امام عسکری ابن‌الرضایم

من علی بن جواد بن رضا را نور عینم            پیشتر از عالـم خلقت هـدایت بوده دینم

گر چه در سنّ شبـابم پیر خلق عالمینـم            هم محمّد، هم علی، هم مجتبایم، هم حسینم

هم بوَد زهد و کمال و عصمت خیرالنسایم

من ابا المهدی امام عسکری ابن‌الرضایم

پیشتر از خلقتم بر چشـم عالم نور دادم            بر همه شور آفرینان تا قیامت شور دادم

پاسخ موسی بن عمران را به کوه طوردادم            حاجت ارباب حاجت را ز راه دور دادم

همچو اجدادم ز خلق عالمی مشکل‌گشایم

من ابا المهدی امام عسکری ابن‌الرضایم